Vorige maand was hij in Iran, een land zonder wijn. Alcohol is streng verboden in deze heilstaat van de mullahs. Zoenen op straat mag ook niet. Voor vrouwen gelden allerlei beperkingen.

Toch ging hij naar Iran, waar de nieuwsgierigheid van haar bevolking naar het westen en onze vrije gewoontes overweldigend is. ’Where are you from?’ is de meest gestelde vraag op straat. Zeg je dat je uit Holland komt, dan klinkt het: “Welkom in Iran”.

Niet eerder kwam hij een nieuwsgieriger -in de goede zin van het woord- volk tegen dan het Iraanse. Ook naar wijn zijn ze nieuwsgierig, maar dat komt omdat het verboden is.

Hij dronk er stiekem arak bij mensen thuis. Dat zie je vaker; daar waar veel verboden is gebeurt veel in het geniep. Ook at hij er het traditionele gerecht ‘ghormeh sabzie’, een kruidige stoofpotje en dat dan samen met een glas coca cola; een barbaarse combi.

Dik vijfentwintig jaar terug, voordat Iran een moslimland werd, was er wel wijn verkrijgbaar. En tot 1760 had Nederland een handelspost in de stad Shiraz, waar het specerijen ruilde tegen wijn.

Vooral wijn van de enig bekende druivensoort daar, de Syrah. Zelf reisde hij niet verder het land in dan halverwege die voormalige wijnstad. Ze zal op zijn lijstje ’to go’ plekken blijven staan.

Shiraz, stad van dichters en verdoemde wijngaarden. In Isfahan werd hij bij een familie thuis uitgenodigd en kwam er een fles arak -wat zowel zweet als gedistilleerd betekent in het Arabisch- ter tafel.

Al gauw kreeg deze visite het karakter van een klandestiene bijeenkomst, alsof het gezelschap aan de dope zat en de fles rondging als een ‘stickie’.

Hij miste de wijn. De heer des huizes kwam hem tegemoet met een zelfgemaakte rode wijn. Hij nam een voorzichtig teugje, waarop de trotse wijnmaker onmiddellijk de vraag stelde:”En… hoe vind je het? Hem daarbij verwachtingsvol aankijkend. Dan is het wijs om te zeggen: “Very special”. Altijd een veilig antwoord als het een vieze wijn betreft.

Laat een reactie achter